Ik heb zin om door de sneeuw naar een tempel te lopen.
*
‘Immer geradeaus,’ zei ik tegen het oudere Duitse echtpaar dat me op de Amsteldijk de weg vroeg. Dit pikken ze nooit, dacht ik, nu gaan ze me verontwaardigd ter verantwoording roepen. Maar nee, ze knikten bedachtzaam, keken in de aangewezen richting en bedankten me vriendelijk. Ik had gelijk, ze móesten ook een heel stuk rechtdoor, maar toch.
*
Terugdenkend aan de presentatie van Alles komt goed: een verzameling mensen die nooit meer in die samenstelling bijeen zal komen, en nooit eerder in die samenstelling bijeen kwam. Wat we de volgend keren kunnen doen. Voetballen, de mannen tegen de vrouwen. Een loterij organiseren, de winnaars (of verliezers) moesten hun levensverhaal vertellen. Iedereen vragen te blijven staan zoals ze staan, zonder te bewegen, zonder te spreken; een passant van buiten halen en hem of haar vragen wie familie is van wie, wie getrouwd zijn, wie elkaar al langer kennen, wie elkaar voor het eerst tegenkomen, wie bij elkaar zouden moeten zijn.
reddend zwemmen 
Rob, ik zie nu pas, ruim een maand later, Arie Storms lof voor je boek in het Parool. Proficiat! Vijf sterren van Arie Storm, dat lijkt me iets om in de WC te hangen, of is dat bij jou usance?
Dank je. Usance is het niet, al is het ook niet ongekend.