slechte, nare gedachten

 

Mooi systeem, zoals de Libris Prijs haar nominaties bekendmaakt. Vooral als die cameraploeg op een gegeven moment inderdaad voor je deur opduikt. Gisteren was er dus niet veel aan. Het viel me wel op hoeveel auto’s er op een rustige maandag nog door de Diamantbuurt rijden, en hoeveel van die auto’s vlak voor mijn huis stoppen. Er wordt volop gerenoveerd in mijn straat, de hele dag wordt er enthousiast portieren opengeschoven van grote auto’s die heel goed een cameraploegje van Nieuwsuur zouden kunnen bevatten.

Naarmate de middag vorderde, begon het vermoeden dat het deze keer niet ging lukken steeds harder te knagen. De busjes bleven onbekommerd heen en weer rijden. Pas toen het er echt niet meer in zat qua shortlist, gingen ook alle bouwvakkers naar huis, alsof hun werk voor vandaag er weer op zat. (Zie ook onder betrekkingswaan.)

Als de namen van de zes gelukkige romans dan worden bekendgemaakt bestaat je eerste gedachte geheel en al uit de stiekeme hoop dat er diezelfde middag nog een Belangrijke Oude Schrijver overlijdt, zodat het nieuws over de shortlist op adequate wijze zal worden overschaduwd – en dat op de avond van de prijsuitreiking een volgende Belangrijke Oude Schrijver het loodje zal leggen.

Slechte, náre gedachten, waarover later in het hiernamaals ongetwijfeld harde vragen gesteld zullen gaan worden – niet in de laatste plaats door die twee voortijdig overleden Belangrijke Oude Schrijvers zelf.

Advertentie