een stevige handdruk

Het duurde even voor ik begreep waar ik was. Niets was zoals ik het kende, en ik was ook niet langer alleen. Er waren anderen, een paar stonden aan mijn bed. Niet mijn bed, een heel ander bed. ‘U bent er weer,’ zei een man met grijs haar. Was ik weggeweest?

Ik lag in een ziekenhuiskamer, opeens wist ik het weer, de man met het grijze haar was de chirurg die me zou helpen. Of geholpen had. ‘U bent zojuist bijgekomen,’ zei hij.

‘Is het goed gegaan?’ vroeg ik.

‘Geen complicaties,’ zei de man, en hij knikte me geruststellend toe. ‘Zegt u eens,  wat vind u van de kleurstelling van deze kamer?’

Ik keek rond, maar ik kon mijn hoofd nauwelijks optillen, dus veel zag ik niet. Het plafond was wit, de bovenranden van de muren hadden een kleur die langzaam verschoof, van pasteltint naar pasteltint, iets met lichteffecten.

‘Wat vind u ervan? Overdreven? Kalmerend? Moeten ze dat overal doen of is het een verspilling van geld dat beter in andere dingen gestoken had kunnen worden?’

Ik begreep niet waarom hij zoveel belang aan de kleuren hechtte. ‘Het is wat het is,’ zei ik.

‘Heel goed,’ zei de chirurg, en hij knikte even naar de mensen die zich aan het voeteneind van het bed hadden verzameld. ‘Operatie geslaagd.’

Na een dag mocht ik al naar huis. Voor ik werd ontslagen, moest ik nog even langs de chirurg. Hij zat op zijn kamertje naar een hersenscan te kijken. ‘Goed,’ zei hij, nadat hij mij de hand had geschud. ‘U bent weer op de been. Heel mooi. Om het even samen te vatten: we hebben op uw eigen verzoek uw vermogen tot meningsvorming geëlimineerd. Dat is allemaal goed gelukt, geen enkele bijkomende schade, u bent nog helder en volgens de verpleging loopt tijdens de maaltijden het eten niet uit uw mondhoeken naar beneden. Dat laatste is een grapje, dergelijke bijwerkingen hebben we al lang geleden weten op te lossen. Dan moet u alleen dit formulier nog even ondertekenen waarin u vastlegt dat u voor de rest van uw leven afziet van uw stemrecht’ – hij haalde het formulier uit een map waarop iemand ‘a small price to pay’ had geschreven – ‘en dan mag u wat ons betreft naar huis. U weet dat u een jaar lang het recht hebt op een hersteloperatie? Ik knoop met alle plezier de draadjes weer aan elkaar, dus als het verlangen naar meningen opeens bij u opkomt, kunt u altijd bellen. Maar kijk dan eerst even naar wat er op dat moment aan uitwisselingen op twitter en Facebook plaatsvindt.’

Hij kwam overeind, liep met me mee naar de deur en nam afscheid met een stevige handdruk. ‘Het ga u goed,’ zei hij, alsof hij ervan overtuigd was dat we elkaar nooit terug zouden zien.

 

 

Advertentie