Ik wil u niet overvoeren (ja, dat wil ik natuurlijk wél), maar deze is ook nog uitgekomen: een heruitgave in één band van de twee verhalenbundels, Elektriciteit en Hier wonen ook mensen, met als bonus het niet eerder verschenen verhaal ‘Het orakel van de buitenwijk’, dat ik verleden jaar schreef als tegenprestatie voor mijn studenten aan de Radboud Universiteit in Nijmegen, die zelf ook allemaal een kort verhaal schreven.
Ik ben erg blij met deze bundeling. ‘Van Essen heeft verhalen geschreven die ik tot de beste vind horen van de Nederlandse literatuur,’ schreef Marja Pruis gisteren in De Groene Amsterdammer. (Ze schreef nog veel meer, zie deze recensie, maar dat ging over Winter in Amerika. Daar zal ik binnenkort misschien nog wat over zeggen, al was het alleen maar omdat ze me daar in haar stuk zelf toe uitnodigde: ‘Ja Rob van Essen, bedenker van dit alles, goedemorgen en zeg het maar.’ Er zijn enthousiastere formuleringen denkbaar, maar elke uitnodiging is er een.)
Terug naar deze bundeling: ik ben er vooral blij mee omdat het een tweede kans geeft aan verhalen uit Elektriciteit als ‘Lopend water’, ‘Toen we in Londen naast Freud woonden’ en ‘Hoe ik mijn leraar Nederlands vermoordde’. Waarom heb ik die bundel destijds eigenlijk niet naar dat laatste verhaal vernoemd?
Waar ik ook blij mee ben is dat ik het verhaal ‘Zondagochtend, zondagavond’ (ook uit Elektriciteit) in deze bundeling alsnog zijn rechtmatige titel kon schenken, ‘Dr. Lisettes gepatenteerde spermamethode’, want zo had dat verhaal natuurlijk altijd al moeten heten. Ooit hoorde ik van een koppel dat de in dat verhaal beschreven methode om te beslissen hoe de zondag moet worden doorgebracht zelf wilde uitproberen, maar ik heb geen idee of het daar ooit nog van gekomen is. Er is niet veel voor nodig: stevig karton, een schaar, een viltstift, een geduldige hand bij de ene partij en enige potentie bij de andere. Als u het eens wilt uitproberen, ga uw gang. Ik hoor het graag. Foto’s hoeven niet.
reddend zwemmen 
Het zijn mooie verhalen. Ik lees er (leraar geschiedenis) graag uit voor in 5/6 havo/vwo, als de gelegenheid zich voordoet, meestal tegen de kerst- of zomervakantie. Tsjechov lees ik ook graag voor en hoewel ‘Toen we in Londen naast Freud woonden’ uiteindelijk een verrassende Tsjechov-sfeer ademt doe ik dat verhaal toch maar niet meer. (Gegokt, en verloren.) ‘Dr. Lisettes…’ evenmin, en zo zijn er nog een paar (niet). Scipio’s laatste woorden zijn altijd een succes en de busscene in ‘De aardigste jongen ter wereld’ vinden ze prachtig.
Ha Michiel,
Dank je. Ik kan me voorstellen dat ‘Freud’ en ‘Lisette’ hun voors en tegens hebben, qua klassikaal voorlezen. Dat je voorleest in de klas vind ik sowieso goed om te horen.