Bij de presentatie van De goede zoon, gisteren in het tuinhuis van de uitgeverij, kreeg ik een opwindrobot en een beurtbalkje dat écht niet uit een Albert Heijn was gestolen, zo werd me verzekerd door de geefster, die we voor de zekerheid toch maar niet met haar volledige naam zullen aanduiden; laten we haar Edith V. noemen.
Edith Vroon was er ook. Ze hield een mooie toespraak en las de eerste pagina van De goede zoon voor. Daarna vroeg ik de aanwezigen wat ze nog wilden horen, want ik was van plan geweest dezelfde pagina voor te lezen. ‘Pagina 62 tot 64!’ riepen medewerkers van de uitgeverij (en niet de minsten) enthousiast in koor, wat ik nogal opvallend vond gezien de aard van de passage.
Iedereen die erbij was: dank voor je komst! Ik was jullie helemaal vergeten te vertellen dat de schedel op mijn shirt een verwijzing was naar de met diamanten bezette schedel van Damien Hirst, het kunstwerk For the love of God dat in de roman een rol speelt. Tegen het einde van de presentatie werd in kleine kring nog eens benadrukt dat binnen twaalf maanden bij iemand een tatoeage van die schedel zal worden aangebracht. Vanwege de aard van de weddenschap en door verwaterd boeddhisme ingegeven compassie met de andere partij zie ik me genoodzaakt te hopen dat ik diegene ben. Over het formaat (of de plek) is gelukkig niets afgesproken.
Na afloop zaten we met z’n vieren in een hamburgerrestaurant. Onze serveerster zat op de middelbare school die Metsike ooit had bezocht, er viel een naam van een docent die over de generatiekloof heen bij beide partijen nog steeds eenzelfde enthousiaste afkeer opriep. (‘Nee maar echt!’) We hielden haar zo lang aan de praat dat we bang waren dat ze ontslagen zou worden. Bij het afrekenen werd ons verzekerd dat dat niet zou gebeuren.
reddend zwemmen 
Gezien mijn leeftijd kan ik die docent niet zijn, gelukkig. Wel was er gisteren een oud-leerlinge van me bij de presentatie. Vanuit haar perspectief was dat natuurlijk anders: er was een oud-leraar van haar bij de presentatie.
Het was een mooie bijeenkomst.
Naar huis fietsend vertelde ik aan de goede zoon (die mee was geweest en nu voor in de bakfiets zat) dat Rob, de schrijver, ons bij zijn geboorte (van de zoon) sokjes had gestuurd.’Echt? O, dat is zooo lief!’ – Zo zie je.
Het was ook een andere school, maak je niet ongerust. Goed dat je er was, met je goede grote zoon – ja, die sokjes. Die past hij al heel lang niet meer….