Rob van Essen (1963). Schrijver, vertaler, recensent Angelsaksische literatuur voor NRC Handelsblad.
zie ook mijn auteurspagina op de site van uitgeverij Atlas/Contact
Contact: r.v.essen [at] online.nl
nu in de winkel: mijn eerste gedichtenbundel
-
Meest recente berichten
-
Voeg je bij 270 andere abonnees
Categorieën
blogroll
Archief
Meta
reddend zwemmen
reddend zwemmen 
Pingback: Rob van Essen nieuwe writer-in-residence - Nijmegen
Pingback: Rob van Essen nieuwe writer-in-residence - Landerd
In NRC van 14 april schreef Rob van Essen een recensie van een pas vertaalde roman van een zekere Jane Gardam. Ik zal denk ik die roman niet lezen, er is al zo veel wat ligt te wachten… Maar die recensie, en met name de laatste zin er van… Wham! Rob adviseert haar hele werk te lezen (-)” dan zie je pas goed hoe al die levens door elkaar lopen en in elkaar grijpen. Pas dan zie je hoe scénes elkaar aanvullen en spiegelen, pas dan wordt duidelijk dat er van personen en levens geen definitieve versies bestaan, pas dan zie je dat je ook je eigen leven nooit helemaal zal kennen,omdat het deel uitmaakt van het leven van anderen en dat het uiteindelijke, volledige beeld alleen zichtbaar is voor goden en lezers.” Zelf heb ik het nooit zo prachtig en helder kunnen denken. Een recensie die literatuur wordt. En zo kwam ik hier terecht en blijf nog wat reddend meezwemmen…
Welkom, hier.
Humor is een riskant literair genre. Maar ik heb erg gelachen tijdens het lezen van Hier wonen ook mensen. Oom Evert! “Opstaan was een gepasseerd station” en nog veel meer. Bravo!
Dank, Stef!
Ga zeker meer van je lezen! Ben benieuwd naar die bundel over de verzorgingsstaat, we zijn van dezelfde generatie. Mocht je interesse hebben, zelf heb ik een bundel met korte humoristische (althans zo bedoelde) verhalen over mijn emigratie naar Italie gepubliceerd. Inkijkje op http://italiaanse-toestanden.duepadroni.it Ciao, Stef
Ha Rob van Essen, mooie verrassing dat er ook dit internetblog bestaat, Ik kwam hier terecht omdat ik je wil bedanken, Mijn Oudejaarsdag kan niet meer stuk na het lezen van “De goede zoon”
Briljant! Goeds toegewenst, Caroline van der Mark
Dag Caroline, dank je! En tegelijk: geen dank! Het is altijd mooi om onverwacht dit soort complimenten te ontvangen. Heb een goed jaar!
Beste Rob,
Ik ben een ouwe man van 71 en ik lees de laatste decennia ‘dus’ vrijwel alleen non-fictie. Maar door het geruis rond uw laatste roman werd ik toch erg nieuwsgierig naar uw eerdere werk. Dus na een heerlijke zoektocht (alle tijd immers op mijn oude dag) slaagde ik er uiteindelijk in uw eerste twee romans te bemachtigen, vanuit Zutphen nog wel. Om een lang verhaal kort te maken: ik heb genoten van ‘Reddend zwemmen’ en ‘Troje’. De humor. De ingetogenheid. Hartelijk dank dus. Binnenkort begin ik in ‘De goede zoon’.
Veel sterkte trouwens, de avond van de prijsuitreiking. Lijkt me een hel.
Vriendelijke groeten,
Stef Keizer.
Beste Stef Keizer, dank! Het zal niet eenvoudig zijn geweest die eerste romans in handen te krijgen. En veel plezier met De goede zoon! groet, Rob
Beste Rob,
Hoor net op de radio dat je de winnaar bent. Van harte gefeliciteerd!
(Intussen ook erg genoten van Kwade dagen, Alles komt goed en, uiteindelijk, De goede zoon.)
Vriendelijke groeten,
Stef Keizer
Dank je Stef!
Gefeliciteerd Rob, echt mooi.
Dank Jur!
Beste Rob ik weet niet of dit aankomt maar goed dat maakt ook niet zo veel uit
Ik wil msn veel zeggen maar in ieder geval dat ik met volle teugen geniet van ‘de goede zoon’ Ja natuurlijk van alle lagen en verwarring en bevrijding maar ook dat ik af en toe oprecht kan lachen Dank je wel! Alle goeds !
Was erg benieuwd welk boek beter werd bevonden dan Grand Hotel Europa en ben het nu geheel met de jury eens.
Na de verwarring na de eerste keer lezen kreeg ik bij de tweede keer een rode draad te pakken waardoor ik meer kon genieten van het trefzekere taalgebruik, de humor, de originaliteit, de diepgang, etc. , etc.
Een rijk boek, fantastisch: ga zo door!
( jammer overigens dat de nrc recensent er niets van begreep; Marja Pruis daarentegen in De Groene wèl!)
Dank Judith!
Beste Rob,
Heb De goede zoon gelezen, heb ‘m net uit. Prachtig. Ontroerend en vaak moeten lachen ook. Fantastisch boek voor deze tijd (basisinkomen, zorg, technologie, menselijk contact).
Het stukje over de oude tram (p 371) las ik 3x over, omdat ik het niet begrijp en het me cruciaal lijkt (staat ook nog eens op de kaft). Er staat “Waar het om ging was dat je elke oude tram onmiddellijk moest herkennen als oude tram,” Omdat je eerder schrijft over het moment (een kwart seconde) dat het duurde vóór je je realiseerde dat je een oude tram zag. En of je dat moment op zou kunnen rekken en er in zou kunnen stappen (zoals het hele boek in dit moment lijkt te verdwijnen). Nu denk ik, dat moment is toch alleen op te rekken doordat er een verschil in tijd is tussen het zien van een tram en het herkennen van de oude tram? Volgt daaruit niet dat het nodig de tram zo lang mogelijk NIET te herkennen als oude tram? Misschien is het zelfs nodig de tram helemaal niet te herkennen. Je ziet, ik zit ermee in de knoop. Hoop dat je me het wilt uitleggen, al zal dat misschien een heel onbehoorlijke vraag zijn aan een schrijver.
Veel dank, Severine
Beste Severine,
Allereerst mijn excuses dat ik je vraag zo laat beantwoord. Maar zo gaat het vaker: ik probeer vragen altijd direct te beantwoorden, met als gevolg dat vragen waarbij dat om wat voor reden niet gebeurt, plegen te verdwijnen in een diep zwart gat waaruit ze pas omhoogkomen als ik me me een schok realiseer dat ik ze nog stééds niet beantwoord heb.
Over die tram. Ja, daar zit ‘m de crux: aan de ene kant de verleiding om in het opgerekte moment te willen stappen om je te verenigen met je vroegere zelf, je vroegere wereld, aan de andere kant het idee: nee, oude trams meteen als oude trams herkennen, niet zwichten voor de verleiding je in het verleden te vestigen maar de wereld nemen zoals die op elk moment op je afkomt. Er wordt dus (in telegramstijl) een tegenstelling gepresenteerd, en de verteller houdt zich dus voor dat dat laatste de beste houding is. Het helemaal niet herkennen van de tram is misschien nog een stapje verder. (En inderdaad, op die pagina’s verdwijnt op een bepaalde manier het hele boek. ’t Zou ideaal zijn als op dat moment ook het boek als fysiek object met een plofje in het niets zou verdwijnen, en de lezer letterlijk met lege handen zit. Maar de techniek is nog niet zo ver… Een e-boek dat zichzelf van de e-reader verwijdert komt nog het dichtst in de buurt.
Aan het genieten van “Visser”. En ik weet waaraan het ligt hoor, aan van die prachtige, korte zinnen. Ik heb dat nog ergens teruggevonden, bij een zekere mijnheer Bro…… Dat maakt het ritme, dat maakt een boek goed tot heel goed. Bedankt Rob!
Dank Ann!
Pingback: Reddend Zwemmen – Aanlegplaats
Hoi Rob, is Emil Broodhuys een hersenspinsel van je? Dat zegt mijn docent literatuur namelijk. Ik kon niks over hem vinden, dus ben er toch maar vanuit gegaan dat hij echt bestaat.
Nee, ik heb hem zelf verzonnen…