‘Ik moet die belachelijke structuur overboord zetten, ik moet het ene zinnetje na het andere schrijven en hopen dat er nu en dan iets goeds tussen zit. En de structuur krijgen ze dan van me cadeau.’
Boeken die nergens over gaan zijn de beste boeken. De incunabel van A.L. Snijders is zo’n boek. Het is een mooie, onevenwichtige novelle, die door Snijders oorspronkelijk in 1994 werd geschreven in opdracht van de Stichting Kunst en Cultuur Gelderland. In deze uitgave zijn zeven columns opgenomen die Snijders later schreef over de totstandkoming van de novelle, en daardoor wordt het boekje opeens een wonder van evenwicht, een gaaf geheel waarvan je op een kalme manier vrolijk van wordt. Het doet denken aan Heine en Nescio en bevat regels van Omar Khayam, hoe zou het ook slecht kunnnen zijn.
Het gaat over niets, nou ja, het gaat eigenlijk over schrijven en leven. Wat levert dat op? Schrijfles, levenslessen.
reddend zwemmen 