in de televisiekamer

Toen Mandela na zijn vrijlating zijn eerste toespraak hield, zat ik in de televisiekamer van een jeugdherberg in Dublin. Samen met wat andere toeristen en een aantal buitenlandse studenten die permanent in de jeugdherberg woonden, keek ik naar de extra nieuwsuitzending. We zaten voor de tv met de apathie waarmee je kijkt naar historische gebeurtenissen waarbij het belang van het feit het aflegt tegen de saaiheid van de uitvoering. Bovendien wisten lang niet alle aanwezigen wie Mandela precies was. Een Deense jongen die het wel wist, legde het uit aan een Duits meisje dat wel eens had gehoord dat de zwarten in Zuid-Afrika de macht wilden, of zo.

Levendig werd het pas in de televisiekamer toen de extra nieuwsuitzending was afgelopen, want toen kwam een aflevering van Family Ties. Dat kenden we allemaal, waar we ook vandaan kwamen. Niemand hoefde ook maar iets uitgelegd te krijgen over de avonturen van de familie Keaton, met Michael J. Fox als de rechtse zoon die het telkens weer aan de stok kreeg met zijn linksige ouders. We kwamen uit verschillende landen, en niet overal waren ze even ver, maar dat gaf niet: elke aflevering was een  variant op het vaste thema, geen vervolgverhaal, maar een eeuwige herhaling van hetzelfde; de wereld van Family Ties was een op zichzelf staand universum, waarin je op elk moment kon instappen. Overzichtelijk, vertrouwd en grappig, heel wat anders dan die lineaire geschiedenis buiten de televisiekamer, waarin rollen werden gespeeld door mensen die je helemaal niet kende en die soms gewoon zevenentwintig jaar niet in beeld waren geweest.

*

Nu ik dit schrijf, voel ik de ogen van Mandela in mijn rug. Overburen hebben een zwartwit portret van hem aan hun gevel gehangen (met op zijn overhemdkraag de letters R.I.P.), en de man kijkt met een vrij strenge blik bij mij naar binnen. Een beetje somber ook, alsof hij met deze tekst heeft meegelezen en maar matig te spreken is over de inhoud.

 

 

Advertentie